Daar waar ik mijn andere honden vaak heb ingezet bij het werken met kinderen, heb ik dat met Soul niet zo zien zitten vanwege zijn onstuimige karakter. Iedereen vindt hem een prachtige hond. And he knows … . En hij heeft vele ontmoetingen gehad.
Van de week kwamen er 2 kindjes naar ons toe en ze wilden hem graag aaien en toen ging hij er keurig bij liggen. Al de trucjes die de kindjes vroegen, die deed hij braaf. En daarna checkte hij weer in bij mij.
Vanmorgen waren bij het ziekenhuis op (buiten)bezoek en daar heeft hij weer goed zijn best gedaan. Na een ietwat enthousiaste begroeting; ging hij er daarna rustig bij liggen.
We zagen ook een officiële hulphond die keurig met een patiënt meeliep om buiten te roken en die de buitenwereld negeerde.
Dat is niet wat bij Soul past; maar er waren meerdere mensen bij het ziekenhuis die hem even wilde aaien en dan vertelden ze vaak over hun eigen (overleden/ nu te missen) hond.
Voor mij bracht dit weer even onder de aandacht dat elke hond (en elk mens) zijn eigen talent(en) heeft en dat - wanneer je verwachtingen en een tijdpad kunt loslaten -, er mooie dingen kunnen ontstaan.
Ook zonder dat je je er zelf misschien bewust van bent of dat het ooit uitgesproken wordt door een ander. Of zonder dat je een bepaalde rol moet spelen of een speciaal diploma moet halen. In je zijn kun je iemand raken, in de aanwezigheid van een hond kan iemand zich even weer veilig voelen of gebeurt er iets wat niet in woorden valt uit te drukken maar wat iemands kern raakt.
En dát is waardevol!
Reactie plaatsen
Reacties