Wanneer voelen we ons verbonden? Met elkaar, met de wereld en met onze hond? Het is een terugkerend thema tijdens de lessen. Zeker wanneer het gaat om een (jonge) hond die niet luistert. Die niet snapt wat je bedoelt, die puberoren heeft of die gewoonweg eigen-wijs is. 

In ons leven is het soms nodig dat onze hond even alleen moet zijn. Om hier later geen problemen mee te krijgen zoals verlatingsangst, is het belangrijk om dit goed op te bouwen. Als je een jong pup net bij zijn moeder en zijn broers en zussen ophaalt, dan is je hond niets anders gewend dan dat hij altijd honden om zich heen heeft. Als je aandacht wil, dan piep je even en dan komt er altijd wel iemand. Dat geeft vertrouwen en veiligheid. Hij kent niet anders dan dat.

Het is belangrijk voor een pup dat hij leert omgaan met levende wezens (socialisatie) en niet-levende dingen (habituatie). Een positief of in elk geval een neutraal gevoel is uiteindelijk het meest fijn voor een hond.

Daar waar ik mijn andere honden vaak heb ingezet bij het werken met kinderen, heb ik dat met Soul niet zo zien zitten vanwege zijn onstuimige karakter. Iedereen vindt hem een prachtige hond. And he knows … . En hij heeft vele ontmoetingen gehad.

Honden in de pubertijd; ineens hebben ze bananen in hun oren, weten ze niet meer wat zitten is, proberen ze te kijken hoe sterk jij bent, gaan ze onverwacht achter een ree aan, spelen de hormonen op en zijn ze plotseling bang van de paard waar ze al 3 maanden langs zijn gelopen.

In de wereld van honden en mensen draait alles om verbinding. Maar wat maakt een verbinding gezond? Het antwoord is eenvoudiger dan je denkt: zachtheid. Een verbinding zou niet verwarrend of uitputtend hoeven zijn. Het zou geen strijd met jezelf, met een ander of met je hond moeten zijn. Wat er nodig is, is zachtheid, mildheid en compassie. Zachtheid in onze stem, in onze aanraking en in onze intentie. Wanneer we zacht zijn, openen we de deur naar vertrouwen. En vertrouwen is de basis van elke sterke relatie, of het nu tussen mensen is of tussen mens en hond.

Het is nog niet eens zo heel aan lang geleden dat er ontdekt werd dat het menselijk brein beschikt over neuronen die neurobiologen als 'spiegelneuronen' omschrijven. Heel simpel gezegd zorgden deze neuronen ervoor dat we voelen wat de ander voelt en doen wat de ander doet. 

Je hond ontmoet een andere hond en de andere hond komt kwispelend op jouw hond af. Het ziet er ogenschijnlijk vriendelijk uit, maar dat hoeft zeker niet zo te zijn. Sterker nog, heel vaak betekent het iets heel anders. En dat is niet altijd ontspannen en vriendelijk. Een kwispel kan zoveel meer betekenen. 

Soms blaffen honden en heeft niemand er last van. En soms is het blaffen ook zodanig vaak of intens dat je er zelf last van hebt of dat de buren het vervelend vinden. Ik vind het belangrijk om te achterhalen waarom je hond overmatig blaft. Alleen dan kan je een oplossing vinden die structureel is. En niet te vergeten ook goed is voor het dier.

We willen allemaal graag een fantastische relatie met onze hond. Het stellen van grenzen richting onze honden, voelt soms 'streng' en 'afdoend' aan de relatie met je hond. Wanneer we het lastig vinden om grenzen te stellen, dan ligt daar vaak een gebrek aan (zelf)vertrouwen onder.

Trauma kan worden gedefinieerd als elke onopgeloste reactie van het autonome zenuwstelsel. ‘Het gaat om de reactie van het zenuwstelsel op een gebeurtenis, niet de gebeurtenis zelf.’ aldus Peter Levine. Of je hond (of jijzelf) een trauma ontwikkelt, hangt dus af van hoe je zenuwstelsel op een gebeurtenis reageert. Twee mensen en/of twee honden in eenzelfde situatie kunnen dus heel anders reageren waarbij de een wel een trauma overhoudt aan een situatie en een ander niet.

Samen met je hond dingen ondernemen, kan zo fantastisch zijn! Er zijn zoveel dingen die je kan ondernemen en het is vooral mooi als je iets kunt vinden waar jullie beide plezier aan beleven. 

Wanneer je werkt met een clicker, beoog je bepaald gedrag te bekrachtigen (=versterken). Simpeler gezegd; je wil hiermee aan je hond aangeven dat wat hij precies op dat moment doet, gewenst gedrag is. En uiteindelijk wil je graag dat hij dat gedrag nog eens laat waardoor je dit gedrag uiteindelijk een naam (commando) kan geven.

Wanneer een pup bij je thuis komt met gemiddeld een week of 8, dan heeft hij nog geen enkel idee hoe zijn nieuwe leven er uit zal zijn. Aan ons de schone taak om de hond uit te leggen wat we van hem willen. Het heeft mijn voorkeur om zo weinig mogelijk de strijd aan te gaan me je hond. Soms is actief een grens stellen gewoon nodig (wanneer je hond bijvoorbeeld achter fietsers aan wil jagen), maar met veel opvoedingszaken kan je ook aan de slag met statisch begrenzen, geduld hebben en op het goede moment belonen.

Kracht, wat is dat nu eigenlijk? Voor mij betekent het dat je vanuit je eigen-waarde(n) bent en handelt. En dat betekent ook dat hoe je naar je hond toe bent en doet, gebaseerd mag zijn op je eigen waarden en normen inclusief het stellen van grenzen. 

Wanneer je je goed goed voelt, je goed functioneert en leeft naar je kernwaarden, dan zal er waarschijnlijk sprake zijn van welzijn, ofwel wel-zijn, Ook voor onze honden geldt dit. Als een hond lekker in zijn vel zit, fijn meedraait in de roedel en de gelegenheid heeft om soort-eigen gedrag te laten, dan is er een grote kans dat de hond in balans is en zich prettig voelt.

In de communicatie met honden spelen meerdere factoren een rol. Wanneer je iets van je hond wil, kan je dit middels meerdere signalen duidelijk maken. (Lichaams-)bewustzijn van onszelf is hierbij een wezenlijke factor.

Wanneer wij onze hond iets aan willen leren, is het belangrijk dat we de hond ook kunnen bereiken en dat de hond in staat is om informatie op te nemen. Dit is niet te vergelijken met de modus van je hond waarin overmatige adrenaline, instinct en ook opwinding de overhand voert. Hoewel je hond daar ook dingen van leert, is dat niet te vergelijken met elkaar.